Vandaag had ik dienst bij de westelijke stadspoort van Hedorn. Normaal is dat rustig werk; om de zoveel voorbijgangers controleer je iemand, verdachte figuren pik je eruit en bezoekers die de weg niet weten, vertel je waar ze moeten zijn. Ik had dienst samen met een Gardeluitenant en twaalf ervaren militairen uit het Koninklijk Leger. Het miezerde, het was rustig en de dag verliep saai.
Totdat het stadsalarm afging.
Ik weet niet of je dat weleens hebt gehoord, maar dat geeft een herrie! Allereerst hoorden we vanuit de richting van het paleis de koningshoorn. Dat werd snel gevolgd door hoornblazers uit verschillende andere delen van de stad. Klokken werden geluid en rook werd zichtbaar bij het paleis. Die rook was diepblauw – het signaal om de poorten te sluiten. Als zo’n alarm ’s nachts zou gaan, ontsteken ze op de stadsmuur ook rooksignalen in dezelfde kleur. De magie die ervoor wordt gebruikt, zorgt ervoor dat de rook en de kleur in de wijde omgeving te zien zijn.
Mijn meerdere, een Gardeluitenant, gaf het bevel de poorten te sluiten. Vier van ons haalden de hendels aan de zijkanten over. Vier anderen duwden, trokken en scholden zodat alle burgers uit de weg gingen, hoewel dat op het laatst geen aanmoediging meer nodig had. Als er een massief, met magie bewerkt houten gevaarte op je afkomt dat groter is dan de meeste gebouwen in de stad, wil je wel uit de weg gaan.
Natuurlijk ontstond er een opstopping voor de poorten, zowel binnen als buiten de stad. Terwijl ik enkele burgers het advies gaf om naar huis te gaan en daar het sein veilig af te wachten en een handelaar in mijn oor stond te schreeuwen, dook er ineens een groepje Gardeleden op. Er liep een majoor tussen die ik niet kende. Achter me ramde een van ons de laatste dwarsbalk op zijn plek; het geratel van de tandwielen die keurig hun werk deden overstemde zelfs het geschreeuw van de toegestroomde menigte.
Die majoor hing een verhaal op over een aanslag op de koningin en dat de aanslagpleger waarschijnlijk de stad al uit was. Hij en zijn ploeg zouden erachteraan moeten. Ik zag de luitenant aarzelen; de majoor was zijn meerdere. Maar ik greep mijn boog en snauwde bevelen naar de lui uit het leger. Ze stelden zich in een rij op. De burgers die in de buurt waren, maakten dat ze wegkwamen nu ze zagen dat wij allemaal onze wapens pakten. Er ontstond ruimte.
Het klokkengelui nam af. De hoorns werden niet langer geblazen. De blauwe rook vervloog en werd niet door iets anders gevolgd.
Ik stond daar, met een pijl op de pees en vijf in de hand, de punt van mijn pijl gericht op het hoofd van die vervloekte majoor. Na een stadsalarm mag er pas iemand in of uit als het sein veilig wordt gegeven en dat gold dus ook voor de majoor. Al had de koningin zélf voor mijn neus gestaan, dan had ik haar zelfs niet door mogen laten. Dat zei ik dan ook.
Plotseling hoorden we her en der korte signalen op de hoorns. De luitenant klopte me op mijn schouder en knikte de majoor toe. Die begon te glimlachen. De korte signalen hielden aan; dat was het sein veilig. We openden de poorten weer en binnen een uur nadat het alarm was afgegaan, was alles weer normaal.
Naderhand kreeg ik te horen dat het allemaal nep was. Een onaangekondigde oefening. Bij elke poort was hetzelfde gebeurd; iedereen was benaderd door een ploeg Gardeleden die de stad wilden verlaten. Bij één poort hadden ze die zelfs doorgelaten. Ik denk niet dat die lui nu nog dezelfde rang dragen; voor zoiets word je doorgaans gedegradeerd.
Ik ben een stuk alerter geworden. Je weet nooit wat je nou weer voor je kiezen krijgt. En sommige hoge figuren in de Garde maken er een gewoonte van om ons om de haverklap uit te testen. Die majoor bleek al jaren met pensioen te zijn! Speciaal voor deze oefening was hij opgeroepen. Daarom had ik hem niet herkend.
En mijn meerdere, de luitenant? Die was dus wel van tevoren ingelicht.
Hopelijk heb ik morgen weer gewoon een saaie dag. Je gaat dat waarderen op deze manier.
Rymus Ikairon is een personage uit ORAGAYN.
De VerhalenNinja 