Elke auteur schrijft op een andere manier. Sterker nog, ik heb niet eens voor elk verhaal dezelfde methode. Het leek me leuk om vandaag een beetje te vertellen hoe ik momenteel werk aan Fyria.
Wat is Fyria?
Fyria is de tweede roman uit de reeks van De Koninklijke Garde. Er zijn al een roman en meerdere kortere verhalen in die reeks verschenen.
Waar gaat het over?
Fyria wordt een verhaal over… ja, dat ga ik nu natuurlijk nog niet zeggen. Het enige wat ik er nu al over kwijt wil, is dat koningin Enna Aquani (die je kent uit Oragayn) een grote rol speelt in dit verhaal. En misschien kan ik ook alvast verklappen dat Fyria terugkeert naar De Mijnlanden – het land dat je kent uit Marrah.
Hoe schrijf ik dit boek?
Op dit moment schrijf ik Fyria volledig met de hand. Heel ouderwets, met vulpen en losbladige, gelinieerde vellen A4-papier, samengehouden in een multomap. Old school, dus. Ik schreef al vaker verhalen met de hand (Marrah is ook volledig met de hand tot stand gekomen). Dit is wel de eerste keer dat ik dat met een roman doe.
Omdat ik al weet wat er hierna gaat gebeuren in deze verhaalwereld (de vervolgdelen zijn al geschreven…) kon ik exact bepalen wat er in dit verhaal aan bod moest komen. Maar ik ben een organische schrijver, zoals dat weleens wordt genoemd, wat wil zeggen dat ik schrijf zoals het op mijn bord komt. Ik heb geen uitgebreide planning gemaakt, ik heb geen enorm schema. Ik weet wat er ongeveer aan bod moet komen en al schrijvende ontdek ik de weg daarnaartoe.
Ik schrijf volledig chronologisch. Ik ben begonnen bij hoofdstuk 1, paragraaf 1. Vanaf daar ben ik verder aan het werken. Ik schrijf dus ongeveer zoals je een boek leest: van begin tot eind.
Klinkt makkelijk.
Dat is het niet. Als dit verhaal iets NIET is, dan is het wel makkelijk. Het is geen toeval dat ik latere delen uit de Koninklijke Garde reeks al heb liggen, terwijl ik dit verhaal nog moest schrijven. Wat het dan zo moeilijk maakt? Ik denk dat ik mezelf uitdaag met dit verhaal. Veel meer kan ik daar niet over kwijt. Als je later de roman gaat lezen, mag je er helemaal niets van merken dat ik zo nu en dan mijn pen wel door de lucht kon zwiepen (heb ik niet gedaan hoor). Of dat ik ook wel wat vellen papier tot proppen heb bewerkt.
Toch… beginnen bij A, hup naar Z en klaar?
In zekere zin is het zo simpel. Je begint met schrijven, je stopt als het verhaal af is. Maar ondertussen…
- Kijk ik constant in mijn aantekeningen om het verhaal op het juiste spoor te houden
- Ken ik deze personages al ongeveer tien jaar (dat maakt sommige dingen makkelijker)
- Redigeer ik hier en daar al wat bij het teruglezen
- Zal ik nog meer redigeren bij het overtypen
- Gaat mijn redactrice er nog wat over zeggen als het eenmaal af is en overgetypt
- Moet ik rekening houden met de consistentie van de gehele reeks (wat al af is en wat nog gaat komen)
- … en zijn er nog meer factoren …
Ervaring helpt
Als je al heel wat jaren schrijft, zijn er bepaalde dingen die steeds meer vanzelf lijken te gaan. Een verhaal opzetten, de structuur ontleden, technieken toepassen, het lijkt allemaal wat vanzelfsprekender dan wanneer je net begint met schrijven. Dat helpt natuurlijk enorm mee. Het gaat daardoor allemaal wat vlugger en – jawel – gemakkelijker dan wanneer je je eerste verhaal op papier zet.
Maar ook ik heb nog steeds dagen dat het niet lukt. Ik twijfel ook nog weleens. Ik worstel ook gerust. Ik heb wel de geruststelling dat ik alles al zo ongeveer heb meegemaakt, dus ik schrik niet meer zo snel. En als ik het even niet meer zie, schakel ik hulp in van mijn eigen superteam.
Fyria gaat er komen. Hopelijk in 2022. Ik ben hard op weg, in elk geval.
De VerhalenNinja 