Een dag uit het leven van Garkan de goblin

Het lijkt een gewone dag te zijn. Garkan is aan het werk en Knops houdt zichzelf ook bezig. Maar Garkan krijgt een kleine verrassing…

Een Midwinterverrassing

Knops liep zo rood aan dat Garkan zich zorgen begon te maken. Hij wapperde met een hand voor zijn mond, uitte onverstaanbare kreten en greep het glas water dat Garkan hem aangaf met twee handen beet. Haastig slurpte Knops het water naar binnen. Té haastig. Hij verslikte zich en stond enige tijd proestend en vloekend in de keuken naar adem te happen.
Garkan gebaarde naar de dampen die van het schaaltje wintervruchtenpastei kwamen. ‘Ik waarschuwde dat het heet was, meester.’
De ogen van Knops spuwden vuur. ‘Houd je bijdehante opmerkingen voor je.’ Hij grimaste. ‘De blaren staan in mijn mond!’
‘Meester, ik heb alle eerbied voor uw wens om alles voor te proeven, maar dit is een gerecht voor een steentrol. Het hóórt zo heet te zijn. Vuurtemperatuur.’
‘Nou, dat is dan geslaagd.’ Knops dronk nog wat water. ‘Maar de andere gasten hebben graag een wat minder duivelse pastei.’
De grote ogen van de goblin sperden zich wijd open. ‘Meester, dit is geen duivelspastei! Dat is heel…’
‘Bij wijze van spreken, Garkan,’ onderbrak Knops hem. ‘Hoe zorg je ervoor dat ik mijn mond heel houd zonder de trol te beledigen met apart eten voor hem alleen?’
‘O.’ Garkan glimlachte opgelucht. ‘Ik haal de pasteitjes voor de overige gasten eerder uit de oven. En natuurlijk zit daar minder kastanjekoolkruid in.’
‘Is dat alles?’
‘Hm-hm.’
Nu haalde Knops opgelucht adem. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga maar door, dan.’
Garkan knikte, greep een beslagkom met beslag voor koekjes en begon te kloppen. ‘Meester?’
‘Ja.’
‘Viert u ook Midwinterdag? Ik bedoel… voor uzelf. Niet voor die bollebozen.’
De verhalenvereeuwiger met zijn bos krullende haar duwde hem de keuken uit, door de luxe eetkamer en de gang naar hun kleine woonkamer. Hij maakte een weids gebaar. ‘Kijk maar.’
De arm en hand van Garkan kwamen tot stilstand. Het geluid van de garde tegen de rand van de kom stopte. De goblin staarde naar de woonkamer.
In dit deel van de burcht zouden geen gasten komen, dit was hun eigen vertrek. Hij begon iets te stamelen en zweeg halverwege zijn gebrabbel. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
Terwijl Garkan in de keuken bezig was geweest met de voorbereidingen van het grote diner dat Knops op Midwinterdag voor een aantal grote klanten organiseerde, was Knops hier aan de slag gegaan. Rond de deurkozijnen hingen guirlandes van groene takken waar kleurige balletjes en slingers doorheen waren gevlochten. Boven de schouw hing een forse krans die op dezelfde manier was versierd. Het pronkstuk stond naast de schouw: een midwinterboom vol ballen, slingers en glitterharen. Onder de boom lagen enkele presentjes, ingepakt in glanzend papier.
Garkan keek naar Knops, maar die gebaarde met een hoofdknikje naar de boom.
‘Ik denk dat we het ’s ochtends voor onszelf moeten vieren. En ik wist niet zeker of je graag cadeaus kreeg, dus ik heb wel wat gekocht, maar je kan altijd… Garkan? Is er iets?’
Met een hand wreef Garkan over zijn tranende ogen. ‘Ik heb nog nooit een cadeau gekregen,’ fluisterde hij.
Knops was sprakeloos. Toen Garkan zich om wilde draaien om terug naar de keuken te gaan, hield hij hem tegen. ‘Pak er alvast een uit,’ zei hij.
‘Nu?’
‘Ja. Pak er een uit.’ Hij gaf Garkan een duwtje richting de boom. ‘Toe dan.’
Garkan liet de beslagkom op de salontafel achter en knielde neer naast de boom. Na een laatste blik op Knops, die hem nogmaals aanspoorde, koos hij een klein cadeau uit. Knops kwam naast hem zitten en keek toe hoe hij voorzichtig het papier eraf haalde. Een dag te vroeg. Een cadeau. Het kostte Garkan al moeite om dat idee te bevatten, maar toen hij zag wat er uit het ingepakte doosje kwam, wist hij helemaal niet meer waar hij moest kijken. Het was een snuisterij. Een glinsterend beeldje van een koekenpan vol eten. Puur decoratief bedoeld. Enkele minuten zat hij stilletjes met het beeldje in zijn handen.
Knops nam het woord. ‘Of je vindt het gruwelijk lelijk, of je…’
‘Het is prachtig.’ Garkan raapte zichzelf bijeen. ‘Dank u wel.’
‘Juist. Dus.’ Knops schraapte zijn keel. ‘Ga zo maar weer verder met die koekjes.’
‘Ja!’ Garkan sprong op en snelde terug naar de keuken, waar al vlug de geluiden van rammelende potten en pannen weer te horen waren.
Met een brede glimlach bleef Knops achter. Hoe het diner ook zou gaan, zijn Midwinterdag was een dag te vroeg begonnen en kon nu al niet meer stuk. En als hij het goed inschatte was dat voor Garkan ook zo.

Garkan en Knops zijn personages uit Eten voor de edelman
Meer informatie over Eten voor de edelman