Gisteren – 7 november – organiseerde Westland Cultuurweb de workshop “Performance mét zenuwen”. Dat was op donderdagavond, de workshop leek mij interessant en ik had niets anders in mijn agenda staan, dus ik dacht: inschrijven!
Misschien moet ik daar even bij vertellen dat Westland Cultuurweb vaak van alles organiseert. Via de ‘Kennishub’ kun je kennis opdoen. Mocht je in het Westland wonen en nieuwsgierig zijn, kijk dan eens hier: agenda Kennishub.
Maar – eerst terug naar de workshop van gisteren.
Enkele weken voor aanvang van de workshop kregen we het verzoek om iets voor te bereiden. Dat hoefde niet groot te zijn; het was de bedoeling om iets te kunnen ‘performen’ tijdens de workshop. Ik koos ervoor om iets over mijn laatste boek – Fyria – te vertellen en om daar een stukje uit voor te lezen.
De workshop begon om half acht. Er werd gezorgd voor koffie en thee (en een koekje) en uiteraard was er even een voorstelrondje. Met een gezellige en afwisselende groep begonnen we. De docente legde uit dat je door fysieke spanning los te laten, je zenuwen beter kunt reguleren. Daar gaf ze ook enkele oefeningen voor.
Het grappige voor mij persoonlijk was dat ik enkele oefeningen elke week doe: bij tai chi! Andere oefeningen kende ik in een andere vorm en sommige waren voor mij ook helemaal nieuw.
Elke deelnemer kreeg de ruimte om een stukje te performen: in mijn geval kort iets over mijn boek vertellen en daarna voorlezen. De vraag die daarbij werd gesteld (misschien voel je die al aankomen) was: Hoe voelt dat nu voor je? En waar voel je spanning? Nou heb ik er echt een hekel aan om voor te lezen. Ik koos dat niet voor niets uit. Ja, ik ben een schrijver die niet zo graag voorleest. De reden: het komt altijd zo stijf over. Je kent dat vast ook wel, als je een schrijver ziet voorlezen. De ene is losjes, de andere kun je net zo goed vervangen door een bordkartonnen kopie met een luidsprekertje. Ik ben die tweede versie dus… Enfin, na het stukje voorlezen en mijn commentaar op mezelf (‘mijn benen lijken wel een blok beton’) kreeg ik de oefening om mijn benen eens lekker los te schudden. Iedereen deed daaraan mee; dat was ook leuk, dat we elke oefening allemaal deden. Vervolgens las ik opnieuw hetzelfde stukje voor. Het resultaat was veel minder houterig en, misschien wel belangrijker; ik vóélde me ook minder gespannen. Omdat ik het de tweede keer voorlas? Of dankzij de oefening? Of allebei? Dat is natuurlijk de vraag, maar de oefening heeft zéker geholpen.
Zo kwam iedereen aan de beurt en eigenlijk was bij iedereen het verschil merkbaar. Met een simpele oefening, ‘op maat’ gegeven door de docente, werden de zenuwen eruit geschud, geklopt of bewogen. Die oefeningen kun je thuis ook doen, het gevoel van performen met minder zenuwen (of geen) kun je vasthouden.
Voor mij was het een leuke, geslaagde avond waar ik zeker wel wat van meeneem. Het was goed georganiseerd en lekker dichtbij. Als auteur denk je er misschien niet zo snel aan om een workshop zoals deze te volgen, maar ik vond het erg leerzaam.
En ja – schrijven is zo veel meer dan alleen tikken op je toetsenbord. Soms is schrijven ‘even lekker je benen losschudden’!
De VerhalenNinja 